بی وفا

چشمهایم دیگر خشک شده است

   از زخم این قلب شکسته ام

        براستی او این همه بی وفایی را

                 از کجا آموخته است؟

                        حتی برای یک لحظه هم

                             پشت سرش را نگاه نکرد

                                        دیر وقتیست چشمانم به در است

                                                 تا که شاید یک روز

                                                           او بیاید و مرا از غم دوریش

                                                                        رها کند

                                                                                 ای کاش دلبسته اش نمیشدم

   که با رفتنش

           بتواند وجودم را در هم شکند

                  ای کاش دلبسته اش نمیشدم

                          که با دوریش          

                                 زندگیم بی رنگ نباشد

                                          این شعر رو خودم گفتم

خدایا...........

خدايا فقط تو را مي خواهم.....باور کرده ام که فقط تويي سنگ صبور حرف هايم
مي ترسم از اينکه بگم دوسش دارم...اون نمي دونه که با دل من چه کرده...نمي دونه که دلي رو اسير خودش کرده
هنوز در باورم نيست که دل به اون دادم و اون شده همه هستي ام
روز هاي اول آشنايي را بياد مياورم آمدنش زيبا بود ...آنقدر زيبا حرف مي زد که به راحتي دل به او باختم و او شد اولين عشقم در زندگي
بارالها گويي تو تمام زيبايي هاي عالم را در چهره و کلام او نهاده بودي
واين گونه مرا اسير او کردي و دل کندن از او شد برايم محال و داشتنش بزرگترين ارزويم در زندگي
حالا که عاشقش شدم تو بگو چه کنم که تنهايم نگذارد....خدايا امشب به تو مي گويم چون تو تنها مونس تنهايي هايم هستي..
چگونه بگويم بدون او مي ميرم....او رفته و در باورم نيست نبودنش...
خود خوب مي دانم او مرا کودکي فرض کرد که نمي داند عشق چيست و براي عاشقي حرمتي قائل نمي باشد
مرا به بازي گرفت يا شايد....نمي دانم.....دگر هيچ نمي داني.. اعتراف مي کنم نفسم به بودن او وابسته است
بعد رفتن او دگر اين نفس را هم نمي خواهم....حال تو بگو چه کنم ؟
بار خدايا دوست دارم مرا بفهمد حتي براي يه لحظه

ست آخر :

           دل من دیر زمانی است که می پندارد :

                  "دوستی" نیز گلی است

                         مثل نیلوفر و ناز

                   ساقه ی ترد ظریفی دارد

             بی گمان سنگدل است آنکه روا می دارد

            جان این ساقه ی نازک را

                                   -دانسته-

                                                بیازارد

               در زمینی که ضمیر من و توست

              از نخستین دیدار

                    هر سخن , هر رفتار

                             دانه هایی است که می افشانیم

                        برگ و باری است که می رویانیم

                       آب و خورشید و نسیمش "مهر" است

                                          گر بدان گونه که بایست به بار آید

               زندگی را به دل انگیزترین چهره بیاراید

                            آنچنان با تو در آمیزد این روح لطیف

                                         که تمنای وجودت همه او باشد و بس

                                                    بی نیازت سازد از همه چیز و همه کس

                  زندگی گرمی دلهای به هم پیوسته است

                                        گر در آن دوست نباشد همه درها بسته است

                    در ضمیرت اگر این گل ندمیدست هنوز

                                  عطر جان پرور عشق

                                  گر به صحرای نهادت نوزیده است هنوز

               دانه ها را باید از نو کاشت

                      آب و خورشید و نسیمش را از مایه ی جان

                       خرج می باید کرد

                    رنج می باید برد

                                         دوست می باید داشت

               با نگاهی که در شوق برآرد فریاد

                با سلامی که در آن نور ببارد لبخند

                            دست یکدیگر را بفشاریم به مهر

                      جام دل هامان را مالامال از یاری , غمخواری

                       بسپاریم به هم

                              بسراییم به آواز بلند

              - شادی روح تو !

                             ای دیده به دیدار تو شاد

            باغ جانت همه وقت از اثر صحبت دوست

                                                        تازه      

                                                                 عطر افشان